Soms mis ik vantevoren het geloof De overtuiging dat Je na afloop alles nog kunt schrappen Waardoor ik maar niet begin Niet schrijf Niet denk Niet doe Veel laat Ook maar Ido, 3 maart 2025
Soms mis ik vantevoren het geloof De overtuiging dat Je na afloop alles nog kunt schrappen Waardoor ik maar niet begin Niet schrijf Niet denk Niet doe Veel laat Ook maar Ido, 3 maart 2025
‘Trrringgg!’ Er wordt aangebeld. Ik loop de gang in en open de voordeur. Een grote zwarte schim vult de hele deuropening. Ik schrik! En gelijk denk ik: oja, ik heb de dood uitgenodigd voor een goed gesprek bij een sterk glas bier. Ik nodig hem met onzekere stem uit om binnen te komen. Een jas… Lees verder Een goed gesprek met de dood
De meisjes van toen zijn de oma’s van nu en ze dansen nog steeds op popmuziek swingen met hun heupen verleidelijk in groepjes of in een kring en lachen de hele tijd of alleen naar mij ze zijn weer even jong als toen in gedachten en doen alles voor de eerste keer Ido, 1 maart… Lees verder Jeugdsentiment
Ik knip de aarde los en laat haar zweven of trage baantjes trekken om de zon tot ze knalt Ik heb het draadje nog steeds om mijn pols kijk verbaasd om me heen of het iemand toch opvalt Ido, 20 januari 2025 Beeld: ‘Have to go’ Door: Ajay Kumar Singh (Jordan)
Op een bankje zitten in het park aan de rand van de stad en daar luisteren naar de vogels èn de bomen. Als ik er in mijn gedachten voorzichtig aan denk, kan ik er al van wegdromen. Wanneer ik er ben, kijk ik altijd even naar die ene grote eikenboom vlak naast de vijver. Hij… Lees verder Inlandse eik
De februarizon is toch de mooiste omdat hij met zijn stralenkracht het ijs smelt de sneeuw ontdooit de kou verjaagt ook uit je lijf de mist oplost de sneeuwklokjes doet groeien en bloeien de donkere gedachten verdrijft de bomen ontwaakt ook de dieren uit hun winterslaap de trekvogels lokt en lonkt om terug te keren … Lees verder Februarizon
Mijn broer en ik schelen niet zoveel qua leeftijd, toch ben ik de jongste thuis en daarmee de drukste en soms ook lastigste volgens mijn ouders. Als we samen buitenspelen, roept Moeder altijd: ‘Ido, kom snel naar huis en neem Rikje mee!’ Dat komt omdat Rik meestal diep in gedachten verzonken is en niet hoort… Lees verder Over twee broertjes
Ik wil gaan staan als nooit tevoren afdalen uit mijn ivoren toren en naar het verlossende licht toegaan de stralen als lauwerkrans dragen in mijn haar en dansen als derwisj, ronddraaien op de binnenplaats Ik heb de wil om op te staan die heb ik diep, diep opgeput uit de krochten van mijn ziel uit… Lees verder Waar ijs brandt
Op kleine voetjes stapte het mannetje door de kamer heen en weer. Met zijn vishengel als geweer marcheerde hij langs de rijen soldaten om ze de goede kant te wijzen en waartegen gevochten moest. Met de gatenbal en de koperen vazen van oma speelde hij de sterren van de hemel op de kegelbaan. Tussen de… Lees verder Hoe ijs brandt
straatlicht verdwijnt zonlicht verschijnt via schaduwen op de muur boven het bed het uitrekkend bewegen van armen synchroniseert met het knakken van gewrichten onder de dekens de verwarming suist en tikt door het huis dakbalken kraken en kreunen wat terwijl de wind onder de dakpannen rommelt het ontbreken van vogelgeluiden in schril contrast kleine voetstappen… Lees verder Ontwakenend
