Mijn naam is Ido Rood. Sinds 8 maart 1994 ben ik professioneel leerlingbegeleider. Ik geef voornamelijk wiskundeles, maar heb ook Nederlands, onderzoekvaardigheden en drama gegeven.
Daarnaast ben ik van het begin af aan mentor en jarenlang counselor en coach geweest. Als ouder van twee volwassen kinderen heb ik het onderwijs ook van buitenaf mogen aanschouwen. En dat doe ik met een open blik, nieuwsgierig, vragend, observerend en relativerend.
Wie zijn dat precies, die bijzondere mensen die dat allemaal kunnen doen bij een adolescent? Dat zijn de professionele leerlingbegeleiders: de mentoren, de docenten waar je als puber elke dag les van krijgt. Die je begroeten bij de deur, je aanspreken op je kleding of gedrag of inzet of humeur. Waar je met een gerust hart al je twijfels, je vragen of problemen kwijt kunt, omdat zij verstand hebben van het leven van jongeren èn omdat ze te vertrouwen zijn. “Hoe hebben al die bijzondere mensen, die betekenisvolle figuren, jouw mentoren dat dan geleerd?”
“…”
Al een kwart eeuw blijft het stil als iemand mij dit vraagt en al net zo lang zoek ik antwoorden. Is het aangeboren? Zit het in de eigen opvoeding? Draait het om intuïtie of gevoel? Of kun je dat ergens leren?
Op de lerarenopleiding kreeg ik het vak onderwijskunde. Dan verdiepte ik me een dagdeel met andere adolescenten en twintigers in onderwerpen als seksualiteit, scheiding, depressiviteit, eetproblemen, armoede en leerproblemen als dyslexie en ADHD. Ik hoor het mezelf nog zeggen na een periode van middagen vol discussie over al deze onderwerpen: “Maar elk van die 32 leerlingen in mijn klas heeft dan toch wel iets speciaals? De één is verliefd, de ander heeft gescheiden ouders, de ander heeft veel verdriet of iemand verloren, de volgende is te dik, te dun, ziek, gehandicapt en weer een ander heeft te weinig geld voor schoolspullen, enzovoort, etcetera! Hoe kan ik in hemelsnaam elke leerling individueel begeleiden? Ik richt me als docent ten eerste gewoon op de klas als groep. Ik doe dat met mezelf, op mijn manier, met mijn goede bedoelingen, mijn juiste intenties, mijn eigen capaciteiten, dat moet voldoende zijn.” Dus probeerde ik voor al mijn leerlingen zelf de leerlingbegeleider te zijn die ik had gemist.
Ik heb er van het begin af aan naar gezocht: Wat is en doet een goede begeleider? Eerst, in de tijd dat ik nog op de lerarenopleiding zat, als trainer bij Scouting Nederland. Daar opende de wereld van contact maken en samen optrekken zich voor me. De cursisten waren (net als ik) tussen de 17 en zeg 37 met hier en daar een uitschieter naar boven en ik zag ze twee weekenden lang, intensief, in een uitdagende omgeving. We instrueerden, creëerden, probeerden uit, wisselden theorie af met sport en spel en pittige discussies. Aten samen en ontspanden achteraf met een biertje. Het ging veel minder om de inhoud en veel meer over de houding die je als leider van een groep jongeren (Scouts van 11 t/m 16) aannam. Hoe kreeg je het voor elkaar? Wat zette je in? Wat werkte en wat niet? We reflecteerden ons suf.
De laatste 3 jaren ben ik geen counselor van leerlingen meer, maar coach van nieuwe collega’s. Zo ontmoette ik opnieuw de vraag: “Hoe hebben al die bijzondere mensen, die betekenisvolle figuren, jouw mentoren dat dan geleerd?” Ik hoor de vragen van mijn collega’s die ik begeleid, ik zie de twijfel, ik herken het je-best-doen, het goede goed willen doen en het mee naar huis nemen van zorgen om leerlingen. En ik ben gaan zoeken naar de plek waar docenten worden opgeleid tot leerlingbegeleiders, tot mentoren van jonge mensen in de meest kwetsbare periode van hun leven en het antwoord is net als 25 jaar geleden:
“…”
Daarom ga ik nu, 20 jaar nadat ik zelf ben opgeleid, de opleiding PBO: Professionele Begeleiding in het Onderwijs starten. Mijn opleiding BIO nieuw leven inblazen, de opleiding LB/SD weer vormgeven, maar dan wel in de 21e eeuw, met alle ervaring, kennis en inzichten die ik de afgelopen decennia heb opgedaan. Je bent van harte welkom om de docent te worden die elke leerling verdient.
