straatlicht verdwijnt zonlicht verschijnt via schaduwen op de muur boven het bed het uitrekkend bewegen van armen synchroniseert met het knakken van gewrichten onder de dekens de verwarming suist en tikt door het huis dakbalken kraken en kreunen wat terwijl de wind onder de dakpannen rommelt het ontbreken van vogelgeluiden in schril contrast kleine voetstappen… Lees verder Ontwakenend
Als baby toverde ze al een glimlach op elk willekeurig gezicht dat zich boven haar wieg vertoonde. Grote, jonge, oude of scheve gezichten, ze veranderden allemaal van vorm en kleur en zeiden iets van: ‘Wat een leuk neusje,’ ‘O, die heldere ogen,’ ‘Wat een moppie, poepie, schatje,’ of gewoon: ‘Aaah, wat lief!’ En dat was… Lees verder Lief
Laat het ongehoorde doorklinken in al het misbaar de verwijten het over-en-weer gebakkelei van misplaatste meningen met feiten luister ik naar wat niemand zei maar iedereen dacht in het duister van de eigen gedachten zo vlak voor het slapen of ontwaken: rust en kalmte zijn ogenschijnlijk veel makkelijker te bewaken dan zinloos geweld maar vragen… Lees verder Mededogen
Het was een koude winteravond, de lantaarns brandden al en de temperatuur daalde hard. De vrouw had alles geprobeerd om haar zwavelstokjes te verkopen vandaag. Eerst had ze op de markt rondgelopen, hopend op wat gulheid van de mensen zo vlak voor Kerstmis. Later had ze nog bij de kerk gestaan, die volliep met mensen… Lees verder De vrouw met de zwavelstokjes
Keihard is het rotsblok van de tijd waarop mijn tranen uiteenspatten in de ruimte keihard en nat doordrenkt van zilte, zoete en bittere verhalen die ik uit mijn kwetsbaarheid heb geknepen door de molen van mijn afwezige vader gehaald uit de jurken van mijn verloren moeder gemangeld geplengd gestort – kristallen in het gewapend beton… Lees verder Kunsttranen
Het is een woest aantrekkelijk landschap, het doet wat denken aan van die grote filmsets. Er zijn prachtige vergezichten met grillige bergtoppen en oneindige bloemenweides waarvan je weet dat die op een doek geschilderd zijn. Maar bij dit stadje aan de voet van de vulkaan is het dagelijkse kost. Bij helder weer kan je de… Lees verder Het stadje aan de voet van de vulkaan
Alleen is een boom in een bloeiend heideveld vol bijen in de zon die in geen velden of wegen een soortgenoot ziet staan om al is het maar voor even wat schaduw te pakken of te geven of de wortels ineen te slaan Eenzaam is een boom die sterft met geen mens of dier die… Lees verder Allenigheid
Het was op een maandag dat ik voor de eerste keer naar haar toeging. Dat weet ik zeker, omdat ik de tweede keer oefenen voor de kerstmusical moest missen. Papa zei dat het heel belangrijk was dat ik ging, dus dat deed ik natuurlijk. Nu ga ik zelf naar haar toe, maar de eerste keer… Lees verder De therapeuteraar
Het liefst heb ik van die grote brokken speculaas die je zelf moet breken in de koektrommel en waarin je je kunt verslikken door je eigen gulzigheid. Heerlijk hoe het in je mond smelt, maar er blijven ook altijd een paar van die irritante korrels (zand?) onder je tong zitten. In het weekeinde een chocoladeletter… Lees verder Sinterklaassentiment
Ken je dat? Dat je wakker wordt en de dag zich veel langzamer dan normaal lijkt te ontvouwen? Dat alles in een ander tempo gebeurt dan je gewend bent. Dat je jezelf soms inhaalt of juist ziet vertrekken. Zo’n dag waarop het altijd zomer is en je naar buiten gaat zonder jas. Het overdadige zonlicht… Lees verder Achter de regenboog
