Keihard is het rotsblok van de tijd waarop mijn tranen uiteenspatten in de ruimte keihard en nat doordrenkt van zilte, zoete en bittere verhalen die ik uit mijn kwetsbaarheid heb geknepen door de molen van mijn afwezige vader gehaald uit de jurken van mijn verloren moeder gemangeld geplengd gestort – kristallen in het gewapend beton… Lees verder Kunsttranen
Het is een woest aantrekkelijk landschap, het doet wat denken aan van die grote filmsets. Er zijn prachtige vergezichten met grillige bergtoppen en oneindige bloemenweides waarvan je weet dat die op een doek geschilderd zijn. Maar bij dit stadje aan de voet van de vulkaan is het dagelijkse kost. Bij helder weer kan je de… Lees verder Het stadje aan de voet van de vulkaan
Alleen is een boom in een bloeiend heideveld vol bijen in de zon die in geen velden of wegen een soortgenoot ziet staan om al is het maar voor even wat schaduw te pakken of te geven of de wortels ineen te slaan Eenzaam is een boom die sterft met geen mens of dier die… Lees verder Allenigheid
Het was op een maandag dat ik voor de eerste keer naar haar toeging. Dat weet ik zeker, omdat ik de tweede keer oefenen voor de kerstmusical moest missen. Papa zei dat het heel belangrijk was dat ik ging, dus dat deed ik natuurlijk. Nu ga ik zelf naar haar toe, maar de eerste keer… Lees verder De therapeuteraar
Het liefst heb ik van die grote brokken speculaas die je zelf moet breken in de koektrommel en waarin je je kunt verslikken door je eigen gulzigheid. Heerlijk hoe het in je mond smelt, maar er blijven ook altijd een paar van die irritante korrels (zand?) onder je tong zitten. In het weekeinde een chocoladeletter… Lees verder Sinterklaassentiment
Ken je dat? Dat je wakker wordt en de dag zich veel langzamer dan normaal lijkt te ontvouwen? Dat alles in een ander tempo gebeurt dan je gewend bent. Dat je jezelf soms inhaalt of juist ziet vertrekken. Zo’n dag waarop het altijd zomer is en je naar buiten gaat zonder jas. Het overdadige zonlicht… Lees verder Achter de regenboog
Tafeldekken. Ik twijfel voor de porseleinkast tussen gewoon wit en zondags servies. Moeder rolt het damasten tafellaken uit vanachter de verre bomenrij in de polder. Het doet de koeien veranderen in schaduwen als ik net nog het peper-en-zoutstel van tafel grijp voordat ook mijn voeten verdwijnen in de koude witte waas. Ze heeft de kaarsen… Lees verder Avondmaal
Ik wandel de stenen trappen tegen de berg op, steeds steiler, steeds hoger, voel mijn voeten telkens wegglijden en zoeken naar houvast. Dit landschap kleedt zich in een oogwenk om van een lieflijk stromend riviertje door een mooi groen dal in een imponerende berg met steile wanden vol loshangende, maar hopelijk vastzittende rotsblokken. Hier hebben… Lees verder Stenen reuzen
Het leven is veel de wereld is veel als je de nieuwsberichten volgt maar dat doe je al een tijd niet meer je bent volledig afgestompt doordat er wordt gestruikeld, geschopt, gescholden om steeds dezelfde steen De steen van angst voor de ander, de onbekende, de vreemdeling de angst voor het kwijtraken, het veranderen, het… Lees verder De steen
Vanuit de grond onder je voeten grijpt de herfstkou flinterdun je blote enkels beet en scharrelt onder je lichaamsbeharing door omhoog. Niets houdt hem tegen. Hij kruipt in je korte broekspijpen en onder je huid en verspreidt zodra hij je buik bereikt met ijzig gevoel voor drama een onbedwingbare rilling die niet meer stopt. Hij… Lees verder Herfst
