Het zwaard boven je hoofd waarvan
Je de schaduw zwaar voelt hangen
Gaat niet weg maar blijft en steekt
Gaten in je stille hoop en ijdel verlangen
Het drukt je liefde in een hoek
Het smoort je lach het vergrijst alles
Wat eerst nog te genieten was
Wat niemand ziet is dat de schaduw
Van het zwaard naar binnen geslopen is
Je oude leven slag voor slag in stukken hakt
Je lijf vermaalt je hebben scheurt je houden sloopt
Je weerloos laat staan tegenover een wrede wereld
Ido, 17 oktober 2025