Als baby huilde hij de tranen van zijn moeder. Zij was ongelukkig, diep van binnen was er eenzaamheid, maar niemand zag dat aan de buitenkant. Ze hield zich sterk en groot en trotseerde de pijn van niet volledig aanwezig kunnen zijn. Als compensatie zorgde ze voor iedereen tegelijk. Redderen noemden wij dat: ‘Mama is weer aan het redderen.’ Dan voerde ze drie gesprekken tegelijkertijd, terwijl ze alle aanwezigen op al hun wenken bediende. Maar van binnen huilde ze zachtjes en onzichtbaar van gemiste kansen en ongeziene kwaliteiten. Dat waren de mamatranen die hij huilde. Zoete, lieve, maar ook eenzame, vastgezette, want gekwetste mamatranen.
Als opgroeiende jongen begon hij zijn tranen in te slikken. Behalve die keer dat hij van een schuur af in een hoge struik viel. Eerst was hij watervlug via de regenpijp het dak opgeklommen om de bal te halen. Daarna sprong hij triomfantelijk uit de dakgoot omlaag. Maar hij had de afstand niet goed ingeschat en landde midden in de hoge struik. Dat was een diepere pijn dan alle vorige keren. Bij de dokter hield hij zich alweer groot en huilde hij stoere, sterke, maar ook stille papatranen. Tranen van gemis en verlangen van een vader die al jong zijn vader moest missen en zelfstandig en alleen zijn leven moest vormgeven. Het waren afwezige, onzichtbare, ontroostbare papatranen.
Later kwamen er nog krokodillentranen bij. Ook waren er tranen vol zelfmedelijden en tranen van het lachen. Diep van binnen proefde hij het verschil tussen al die verschillende soorten tranen. Dat wist hij héél precies. Tranen van pijn of tranen van lijden, ze werken echt anders door in je systeem. Ingeslikte of ingehouden tranen, ze landen uiteindelijk allemaal in je ziel. Zelfs bevroren tranen weten hun weg van binnen wel te vinden. De uitwerking kun je alleen aan de buitenkant waarnemen, als je goed kijkt hoe iemand zich door het leven beweegt.
Zo vulde hij zich met alle soorten tranen, overgenomen, aangeleerd en zelf ervaren in het ouder worden. Tot het moment dat hij als volwassen man opstond en zijn rouw aankeek, beetpakte, door elkaar schudde en daarna liefdevol omhelsde. Hij wist het vervolgens precies op de juiste plek te plaatsen. Toen rolden er rijkelijk veel Indianentranen over zijn wangen. Bijna onstopbaar en onbeheersbaar veel. Met in elke traan een verhaal vol van leven en dood. Vol avontuur en tegenslag. Vol van ervaren en doorleefde liefde en zeker ook vol van afscheid en rouw. Elke traan is zeker de moeite waard om naar te kijken en te luisteren. Hij wordt eerlijk en oprecht van binnenuit naar buiten gebracht. Met het hart open losgelaten door een mooie man. Een verhalenverteller die aan het kampvuur van het leven zit. Je doordringend aankijkt. Een breekbare stilte laat vallen als was het een glazen traan en een nieuw verhaal begint. Kijk en luister maar naar dit verhaal.
Ido, juni 2020
Beeld Bevroren Tranen: Truus Menger-Oversteegen te Hooghalen
