Het was een avontuurlijk grietje en dat was niet helemaal of beter: helemaal niet zonder risico. Ze wilde namelijk dolgraag de wereld ontdekken, met alles wat daarbij kijken komt. Ontdekken betekent letterlijk iets weghalen wat toegedekt is en onthullen wat nog onbekend is. Soms is dat onbekende mooi en fijn, soms naar en lelijk, soms zelfs levensgevaarlijk. Al ontdekkend en uitproberend kwam ze zo elke dag wel thuis met een nieuwe kwetsuur. De ene keer had ze een dikke knie, de andere keer armen vol blaren en schrammen, weer een andere keer een nat pak of juist brandplekken of, nou ja, noem het maar op, elke keer had ze wel wat. En de pijn en het verdriet stapelden zich van binnen op, samen met de schrik en de angst voor een volgende keer. Ze begon er steeds meer tegenop te zien. Wat was nou toch de waarde van naar buiten gaan? Ze kwam elke dag een beetje meer kapot terug. Tot ze er niet meer tegen kon, al dat proefondervindelijk ervaren, al dat botsen en butsen, al dat ontdekken. “Papa, mama, laat me maar thuisblijven. Ik ga wel stil in mijn kamertje zitten. Dan doe ik mezelf geen pijn meer. Dan hoef ik niet meer bang te zijn voor de grote, boze buitenwereld, voor het leven.”
Ze wilde het echt niet meer. Ze was het helemaal zat. Ze vond het wel prima zo alleen in haar eigen kamertje. Ze bleef daar een hele tijd, afgesloten van alles en iedereen en werd langzaam maar zeker helemaal stil vanbinnen. Het kostte haar ouders veel moeite om het grietje over te halen het leven toch weer aan te gaan. Haar te overtuigen dat het teruggetrokken leven als een non of prinses hoog in de toren eigenlijk hetzelfde als geen leven is. Haar ouders hadden namelijk een slimme oplossing voor haar bedacht: de plastic bubbel. Je weet wel, zo’n enorme grote hoop aan elkaar geplakte plastic bollen. Een soort reuzebraam, maar dan doorzichtig, met middenin ruimte voor een persoon. Je kan er probleemloos mee over velden met hobbels en stoepranden en prikstruiken rollen en zelfs hele meren mee oversteken zonder nat te worden. Na vele malen inpraten, uitleggen, voordoen en overhalen ging het grietje akkoord en kroop erin. Zo kon ze toch nog op avontuur, naar buiten, maar dan veilig en beschermd. Het lastige was alleen dat ze met niemand meer echt contact kon maken vanuit die bubbel. Ze hield als vanzelf een enorme afstand tot haar omgeving, tot haar vrienden en vriendinnen. Die riepen wel door de gaten in de bubbel naar binnen, maar dan spraken ze tegen haar benen en kregen ze geen antwoord. Een andere keer praatten ze tegen haar handen of haar rug en bleef het stil in de bubbel. Het grietje raakte geïsoleerd van de rest van de wereld. Ze voelde zich eenzaam en verlaten daarbinnen. Dit was geen goede oplossing voor haar probleem. Maar wat dan wel?
Na lang denken, wikken & wegen, nam ze uiteindelijk zelf het besluit het toch maar voorzichtig aan te gaan proberen: leven. Elke dag een beetje meer. Stapje voor stapje het risico van het leven aannemen. Zo ontwikkelde ze zich heel geleidelijk tot een avontuurlijke vrouw die leefde met de wereld én met de kwetsuren die je daarin oploopt. Toch ging ze ook elke dag nog even terug naar haar eigen stille kamertje. Daar kwam ze tot rust en kon ze goed denken over zichzelf en de wereld om haar heen. Ze leerde van beide werelden te genieten, dat is pas leven!
Ido, juni 2020
