Some goodbyes come with hellos”
De Drempelaars, wie kent ze niet? Bijna niemand en toch ook weer iedereen. Drempelaars zijn kleine wezentjes, watervlug, die leven in de liminaliteit, het ondertussen. In dit grens- of overgangsgebied zijn ze hyperactief en welhaast onzichtbaar. Alleen als je goed uit je ooghoeken kijkt, kun je ze waarnemen. Sommige mensen denken dat het schaduwen zijn, anderen houden het op gezichtsbedrog, maar ze bestaan echt die Drempelaars. Ze worden alleen pas actief op momenten dat je in twijfel bent, wanneer je voor een lastige keuze of een moeilijke beslissing staat. ‘Wordt het nou die blauwe ribfluwelen bank of de roestbruine leren? Neem ik zonnepanelen of toch eerst een warmtepomp of beide? Word ik decaan tot aan mijn pensioen of ga ik wat anders doen?’ Op dat soort, voor iedereen herkenbare, momenten tonen de drempelaars zich, of tonen, tonen … worden ze opmerkbaar. Ja, en ik hoor jullie al denken: ‘Hoe weet jij dat nou weer allemaal Ido Rood? Zeker uit je duim gezogen?’ Nou nee, dat niet, maar hoe dan wel zal ik jullie eens precies uit de doeken doen.
Het was ongeveer twee jaar geleden, waarschijnlijk was ik weer aan het nadenken over een opleiding die ik wilde volgen: moeilijk, moeilijk, geld, tijd, belangen, verwachtingen, enzovoort. En wat ik dan doe is Darwin (mijn hond) aan de riem gespen en een groot stuk gaan wandelen. Het liefst in ‘the golden hour’ zo rond zonsondergang, wanneer de scherpe kantjes er vanaf zijn. Op een gegeven moment deed ik al peinzend en piekerend een plotselinge stap naar voren en op de een of andere manier keek ik met mijn linkeroog naar links en met mijn rechteroog naar rechts. Een soort verkeerdom scheel kijken dus. En toen zag ik er een op mijn linkerschouder zitten. Vlak nadat ik de woorden ‘Kies voor jezelf’ ergens in mijn hoofd hoorde klinken. De Drempelaar bevroor, want hij of zij of hen had door dat we elkaar aankeken.
“Jij ziet mij, hè?” hoorde ik dezelfde stem als daarnet in mijn hoofd zeggen. Ik kon alleen maar knikken.
“Dat gebeurt maar heel zelden, mens.” Ik knikte nog eens.
“Dan voel ik me wel verplicht je te vertellen wie ik ben.” Er hing een trillende stilte tussen ons in.
“Ik ben een Drempelaar, sprak het wezentje plechtig. Wij zijn een volk van vele, vele duizenden. Van ongenode gasten, van wijze raad- en inspiratiegevers, van geruststelling- en kritiekbrengers. Wij leven op de energie van onzekerheid, van twijfel en angst voor het onbekende, zoals de toekomst die altijd ongewis is. Wij laten ons nooit zien aan de mensen, maar ritselen als bladeren in de wind en glinsteren als zonlicht tussen die bladeren. En dan lispelen we, soms fluisteren we, soms zingen en herhalen we een mantra in je hoofd. Dat is ons levensdoel: de mens van advies dienen, raad geven en inspireren om verder te komen. Dat jij mij ziet is een unicum, dat komt misschien maar een keer per eeuw voor, je bent een bevoorrecht mens.”
En voordat ik dankjewel had kunnen zeggen of door had kunnen vragen, was de Drempelaar weg, was de vreemde vogel gevlogen.
Sindsdien heb ik wel goed door welke gedachte van mij is en welke me wordt ingefluisterd. Waar ik tot vorig jaar nog regelmatig over mijn innerlijke criticus sprak of zei dat ik inspiratie uit de natuur haal, weet ik nu dat er weer een Drempelaar langs is geweest met wijze woorden. Ze helpen me om er een nachtje over te slapen, of een paar, tot soms wel een jaar voordat ik een beslissing neem. Op andere momenten beginnen ze tegen me te keuvelen, dan herhalen ze wel tien keer dezelfde wijsheid en dan haak ik af. Alleen kom ik er later altijd weer op terug, want wat ze zeggen is waar. Tegeltjeswijsheden als: ‘Het gras groeit niet harder door eraan te trekken’ of ‘Je kunt de rivier niet duwen, zij stroomt vanzelf’ en ook ‘Een pad ontstaat door erop te lopen’ komen van hen. Dit laatste citaat roept waarschijnlijk wat allergie op bij een deel van jullie, maar voor mij betekent de zin het volgende:
Stap 1. Durf te luisteren naar je innerlijke stem (dus naar die Drempelaar);
Stap 2. Reageer niet uit een reflex, maar geef antwoord op de vraag, het dilemma of het gestelde;
Stap 3. Ga! Doe! Loop dat pad!
En dat doe ik nu al geruime tijd. Zo hoorde ik ze anderhalf jaar geleden zingen: “Kom naar buiten, je hebt nu lang genoeg gewacht, kom naar buiten!’ [met dank aan Maaike Ouboter] En ik ben actiever geworden, loop en fiets weer zoveel mogelijk en voel me daar echt beter door. Vorig jaar tijdens mijn zomerweek Zelfcompassie lispelde een Drempelaar herhaaldelijk in mijn oor: ‘Zorg goed voor jezelf’ en ik ontdekte de liefdes- en levensenergie weer in mij. Afgelopen meivakantie was ik in Jordanië en verrek, ook daar leven dus Drempelaars: ‘Kijk ‘s vooruit, naar je toekomst, kijk maar!’ en dat wel drie keer per dag. Terug in Nederland zong er één steeds in mijn rechteroor: ‘En toen-ie eindelijk keek, was alles al voorbij, het is een wedstrijd, mmm, het is een wedstrij-ijd die je niet winnen kan!’ [met dank aan Bram Vermeulen]
Dus nu mag ik zeggen: na 25 jaar is het klaar op het Alkwin, gedaan met het lesgeven. Dankbaar en voldaan heb ik nu mijn eigen pad te gaan. Ik stap vandaag uit het warme nest, zit nog op de rand, zie de diepte onder mij en voel de wind in mijn veren. Ik kies er zelf voor, waag de sprong, vertrouw erop dat ik kan vliegen en ergens op een mooie plek land.
Ik verlaat de school, ga de drempel over, de liminaliteit in en kom in een andere ruimte aan, van waaruit ik jullie op de hoogte hou. Dat is waar ik het contact samen met alle mooie herinneringen bewaar. En ik zing met mijn muzikale Drempelaars het lied: ‘So goodbye and hello, hello, some goodbyes come with hellos.’ [met dank aan Celeste]
Het ga jullie goed, hou elkaar regelmatig even vast en vergeet niet te luisteren naar het gefluister, jullie weten nu wie dit doen en wat de betekenis ervan is.
Ido Rood, 21 juli 2023
