Keihard is het rotsblok van de tijd
waarop mijn tranen uiteenspatten in de ruimte
keihard en nat
doordrenkt van zilte, zoete en bittere verhalen
die ik uit mijn kwetsbaarheid heb geknepen
door de molen van mijn afwezige vader gehaald
uit de jurken van mijn verloren moeder gemangeld
geplengd
gestort –
kristallen in het gewapend beton van mijn ziel
Nu ligt daar ontmanteld
mijn bang zijn in het donker
hand in hand met
mijn falen in het licht
en hoeveel kleuren grijs heb ik daar tussenin
gezweet, gebloed en gehuild
voor jullie – om ons
te verstoppen in het zicht
Dat is wat kristallen doen in beton
ze roeren de ziel
ze breken het geheim verbond
en openen
alles wat is en zal zijn
open en bloot
aantoonbaar juist
tranen als kunst als brug als poort als entreebewijs
tot het aardse paradijs
als ingang
als ik
echt!
Ido, maart 2012
