Niet het scheuren, niet het zijn,
het verscheurd zijn doet de meeste pijn.
Hoe identiteitsgrenzen snijden in je ziel,
waar landen strijden om een stuk grond,
jouw grond, waar je vandaan komt, waar je van afstamt,
waar de wortels van jouw familieboom de diepte weten te bereiken,
die vrucht dragen als gewoonte zien,
die doorgeven wat de waarde van het leven is,
die hemel en aarde verbinden,
waar takken afsterven en verwondingen omgroeid worden en
altijd en eeuwig, hoe dan ook, de stam rechtop blijft staan in de orkaan,
om de weg te wijzen naar het beloofde land,
waar vredesduiven vrij rondvliegen en vredesmensen elkaar voeden
met alles wat in hen zit, daar laaft de ziel zich aan, daar houdt de kern stand,
daar klopt het mensenhart op maten van liefde, samen toch apart,
samen toch apart.
Ido, 16 mei 2024
